Tijdens onze verhuizing heb ik deze oude foto van mijn grootouders gevonden. Het staat nu bij ons in de eetkamer, hun kijken naar mij en ook als ik hun  niet kan horen denk ik toch dat zij blij en trots op mij zijn en op dat wat ik doe. Zij hebben hun jeugd gebruikt om de echte liefde te vinden en een gezin te stichten.

Mijn grootouders kwamen uit het oosten van Europa  naar het Ruhrgebied. Mijn Groot grootvader was mijnwerker in de jaren 1900. Toen hebben veel immigranten werk gekregen in het Ruhrgebied. Toen mijn Groot grootmoeder stierf was mijn opa net 11 Jaar oud, en toen moest hij voor het eerst in zijn jong leven gaan verhuizen. Omdat zijn vader te ziek was om voor hem te kunnen zorgen, ging hij op de boerderij van zijn zus wonen. Toen mijn Opa 14 was overleed zijn vader – helemaal middelloos in een klein kamer onder het dak in een groot huis waar ook nog heel veel andere mijnwerkers woonden. Zijn zus overleed en mijn grootvader moest de boerderij weer verlaten – de boer ging weer trouwen en toen was de aanwezigheid van mijn opa niet meer langer gewenst. Destijds hadden de boeren nog heel veel hulp nodig en daarom ging hij naar en andere boerderij om daar een warm plek te hebben om te slapen en om een beetje geld te verdienen.  De oorlog kwam en steeds meer jongen mannen werden verplicht door de Wehrmacht. Ook mijn grootvader moest met zijn 17 jaar meegaan in de tweede wereldoorlog. Mijn opa was nooit een mens die van wapens hield, dus ging hij zijn bus rijbewijs halen en hij leerde alles over het repareren van auto’s en bussen. Op dat moment, als jonge man in de tweede wereldoorlog ontdekte hij zijn passie voor het Bus rijden.

Na vier jaar kwam hij terug uit de oorlog. Toen hij naar de boerderij terugkeerde waar hij had gewerkt, begreep hij snel dat de boerderij niet zijn leven was. Daarom ging hij bij de enige busonderneming van het dorp solliciteren en ging dan op de enige route tussen het dorp en de grootte stad rijden. En hier begint het liefdesverhaal:

Mijn Oma kwam ook van een boerderij – als ik nu foto’s van haar bekijk dan zie ik haar werken op het veld of zij rijd op een trekker. Ondanks het feit dat zij op een trekker kon rijden heeft zij nooit haar rijbewijs gehaald. Dus was voor haar zonder rijbewijs, haar fiets en de bus de enige mogelijkheid om de landelijke streek te verlaten.

Ze  hebben elkaar voor het eerst in de bus ontmoet en werden vrienden. Op een heel warme dag in de zomer gingen zij met een paar vrienden zwemmen in een kanaal. Mijn oma raakte tijdens het zwemmen in paniek en was bijna verdronken. Maar mijn opa heeft haar gered en sindsdien waren zij onscheidbaar.

Ze zijn getrouwd in 1950 en hebben in een klein 2-kamerappatement gewoond tot hun eerste kind werd geboren. De familie was altijd het allerbelangrijkste voor hun – voor haar omdat zij in een grootte familie opgroeide en voor hem omdat hij nooit een echte familie had.  Zij gingen een huis bouwen toen mijn vader geboren werd en hier begint ook mij eigen geschiedenis, want in dit huis ben ook ik opgegroeid.

In tijden waar je niets hebt is het enige wat telt de liefde. 

Dat klinkt misschien een beetje kitscherig maar dat vind ik niet erg. Mijn grootouders hebben hun jeugd ervoor gebruikt om de echte liefde te vinden, een gezin te stichten en zo mijn grootouders te worden.

Deze foto laat een kleine brief van mij opa aan mijn oma zien:

In gedachte aan een vrolijk bijeenkomst.Josef.

Jou vertrouwen – Mijn kracht